گاه دلتنگ می شوم

دلتنگ تر از همه دلتنگیها

گوشه ای مینشینم

و میشمارم صدای شکستن را

نمیدانم من

کدامین امیدرا ناامیدکردم

و کدامین خواهش را نشنیدم

و به کدام دلتنگی خندیدم

که چنین دلتنگم . . .

می ترسم آنقدر به تو فکر کنم که بند دلم پاره شود و بوی تند خون بگیرم

بعد از نبودنم نیمه جسدی بماند و پر هایی به جا مانده از لاشخورها

و تو . . .

که برایم هرگز نخواهی گریست… !

نه!

دیگر ممکن نیست که با گوی های بلورینم دیوار آهنی بینمان را خراب کنم

و شمع های عطری اتاقم را برایت شعله ور نگه دارم

و با نقابی بر صورت خودم را برایت زیبا جلوه سازم …

با آتش نگاهت سوختم و دود های صورتی رنگم در خاکستر عشقمان محو شد ..

من که دیگر به هیچ گل سرخی اعتماد نمی کنم و تنها اگر(( باران )) بگوید (( دوستت دارم ))

برایش میگریم…

فصلی که من با تو ما شد فصل سبز خواهش من!

فصلی که ما بی تو من شد . . .  فصل خاکستری مرگ !

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند

مثل آسمانی که امشب می بارد....

و اینک باران بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند

و چشمانم را نوازش می دهد تا شاید

از لحظه های دلتنگی گذر کنم

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم
تو چیستی که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق بشکسته روی گردابم 

خدایا دقیقا داری با زندگی من چی کار می کنی؟؟؟ بگو شاید بتونم کمکت کنم...

آغوشتو به غیر من ، به روی هیشکی وا نکن

منو از این دلخوشی و آرامشم جدا نکن

من برای با تو بودن پر عشق و خواهشم

واسه بودن کنارت ، تو بگو به هر کجا پر میکشم

منو تو آغوشت بگیر  آغوش تو مقدسه

بوسیدنت برای من  تولد یک نفسه 

چشمای مهربون تو  منو به آتیش میکشه

نوازش دستای تو  عادته ترکم نمیشه

فقط تو آغوش خودم  دغدغه هاتو جا بزار

به پای عشق من بمون هیچ کس و جای من نیار

مهر لباتو رو تن و روی لب کسی نزن

فقط به من بوسه بزن به روح و جسم و تن من

اگه چشمات من و میخواست

                         تو نگاه تو میمردم

اگه دستات مال من بود

                         جون به دستات میسپردم

اگه اسممو میخوندی

                         دیگه از یاد نمیبردم

اگه با من تو میموندی

                          همه دنیا رو میبردم

	موقع خسته شدن به دو چیز فکر کن:                    آنهایی که منتظر شکست تو هستند تا “به تو” بخندند.           آنهایی که منتظر پیروزی تو هستند تا “با تو” بخندند

ماه عزا رسیده و دل ها پر از غم است         مشکی به تن کنید که ماه محرّم است
پیراهن سیاه عزاداری حسین                    احرام نوکری تمامی عالم است
ماه محرّم آمده خیمه به پا کنید                  دل های ما حسینیّه ی بزم ماتم است
هر کس برای بزم عزا کار می کند               مُزدش بُوَد به دست کسی که قدش خم است
شکر خدا که حضرت زهرا مرا خرید               لطف و عطای او به گدایش دمادم است
دریای چشممان چقدر موج می زند             یعنی بساط گریه ی ما هم فراهم است
شکر خدا که از غم ارباب بی کفن               چشمم شبیه چشمه ی جوشان زمزم است
آقا قسم به نام تو ما با شما خوشیم           بی تو برای ما همه عالم جهنّم است
گریه برای داغ تو رزق حلال ماست               این اشک ها به زخم عمیق تو مرهم است
بزم تو را به عالم و آدم نمی دهیم               هیئت برای ما به خدا عرش اعظم است
شش گوشه ی حریم تو بیت الحرام ماست   یعنی به داغ اعظم تو سینه مَحرم است
هر کس که دید گوشه ای از روضه های تو     گر خون چکد ز چشم ترش باز هم کم است
 

        از حساب و کتاب بازار عشق

                                                        هیچ گاه سر در نیاوردم !

                                                   و هنوز نمی دانم چگونه می شود

                                                   هربار که تو بی دلیل ترکم می کنی

                                                         من بدهکارت می شوم ؟